Karanlıkta aynalar bile susarken,
bir gölge gibi geçip gidiyorsun geceden.
Bir su damlasının ardından bakıyor gibiyim,
Her şey tepetaklak görünüyor neden?
Bir kelebek öldürdüm bugün.
Tozunu üfledim kurtulur gibi geçmişten.
Bunun dışında olağan bir gündü.
Aynı zamanda ateşin etrafında
çocuklara anlatılan bir hikaye gibi ürkütücü…
Gönlüne ateş düşmüş gayrı,
Sözün yoktur neyleyim,
Belli ki kırılmış kalbin,
Anlatmazsan ben neyleyim…
Ateş yanar ağır ağır,
İçine işler anlamazsın,
Sonra çıkar acısı,
Haykırsan da duyuramazsın…
Son kez derim sana;
Unutmamak için karalıyorum seni bembeyaz bulutlara
Grimsi bir tona kavuştuğunda
yüreğimden akan yaşlar gibi süzülüyorsun avuçlarıma
Sana dokunmak için daha fazla karalıyorum gökyüzünü
Bir daha mavilik olmayacakmış gibi
Sonra gece oluyorsun sensiz düşlerime
Bırakıyorum seni ayın hüzünlü matemine
Yıldızları örtüyorum üzerine
Her kayan yıldızda seni diliyorum kelimelerce
Okumaya devam et “Kaçak ’11”
