Engin Yazı Denizi
Kime dönsem yönümü
Ya sevdiklerim uzaklaşıyor birer ikişer
Ya da severmişçesine uyutuyorlar duygularımı
O an;
Sinsice geceyi işliyorlar yüreğime
Kime yüzümü dönsem
Kaldırımlardan sızar yalnızlığım
Ve birer ikişer hüzün dökülür satırlara
İşte o zaman
Roman olur bir başıma kalışlarım
Üst üste sıralanmakta kederim,
Yaralanmakta, vurdukça hüznün acısı.
Bu kaçıncı, yürek yangınım
Bu kaçıncı?
Öylesine acımasız olmuş ki hayat!
Her kapı aralandığında bir çığlık.
Her sabah doğuşunda,
Bir sıkıntı dolaşmakta umudumun filizlenen yanında.
Kanatarak dolaşmakta iliklerime kadar,
Sonbahar da bitti, ne söyleyeyim?
İstanbul’un herhangi bir köşesindeyim şimdi…
Bir gözüm mavide, diğeri yeşilde takılı kaldı.
İçimden binlerce satır akıp geçiyor rüzgara karşı.
Geçip giden arabalar, korna sesleri, insan kalabalığı
İçimdeki isyanı tetikliyor…
Olmak istediğim yerde miyim ya da nerdeyim bilemiyorum.
Gözüm gökyüzüne takılı kaldı
Bir bulutta senin yüzün var sanki.
En son bakışın var yüzümde
Kalabalık yalnızlığım…