Engin Yazı Denizi
Dedemin öldüğü gün kaybolduk
Sahipsiz çocuklardık
Kaçıp sığındık bir omza
Baktık çukurdu, bataktı
Çıkıp dipsiz kuyulardan gizlice soluk aldık
Soğuk odalardan ses olup uzandık umuda
Tutup bir nefes arası birbirimize tutunduk
Kaybolmuş bir ömrün ardı sıra
Nefes nefese can bulduk
Kimsesizmişim ben, diyorlar ki ‘Sokak çocuğu’.
Kış günlerinde çıplaktım; bulamadım gocuğu.
Ellerim kirli sadece, bak yüreğim nasıl?
Beni hor görenler var ya kirli onlardır asıl.
Penceremdeki mavi kuşlar
Gökyüzünden kopup gelmiş,
Buluttan kopup düşmüş yağmur gibi
Baharın geldiğini ben onlardan anlarım,
Beyaz, pembe dallar
El sallar rüzgar estikçe
Güneş yanar kızıl, turuncu
Her bahar oynarım bu oyunu