Engin Yazı Denizi
Dün gece seni anlattım kendime.
Dudaklarım yerinden hiç kıpırdamadı,
Dilimse hiç hareket etmedi…
Seni konuştum tüm gece
Kimse duymadı.
Dün gece bir tek sen vardın odamın içinde
Ben bile yoktum…
Ne bir masa ne de bir sandalye…
Dün gece sen anlattın beni bana…
Hiç konuşmadı kelimeler
Ve hiç susmadı sessizlik…
Bir parça koptu yüreğimden,
Aldı götürdü beni derinlere
Senden bana gelen ne varsa,
Geri aldın hepsini kendine…
Almak ile yetinmedin sadece,
Böldün beni parça parça
Dağıldım her bir yere,
Sen nerede ben nerede…
Artık içinde bulunduğumuz sosyo-ekonomik şartlardan mıdır, havalardan mı yoksa gezegenlerin konumundan mı bilinmez (şu Merkür de hep geri gidiyor zaten) şu aralar herkes biraz agresif… Çoğu kişide bir boş vermişlik ve umursamazlık mevcut. İnsanlar bilmeden-istemeden, bazense isteyerek ve çekinmeden birbirlerini kırıp incitiyor. Benim oldum olası en çok yakındığım konu olan ötekeleştirmeyi de had safhaya çıkartmış durumdayız.
“İnsan ayıpladığını yaşamadan ölmezmiş!”, bu sözü son zamanlarda çok düşünür oldum. Okumaya devam et “Makro Felsefe”