Bir insanın iki temel psikolojik ihtiyacı vardır:
İlki, hiç kimseye muhtaç olmadan sahip olduğu kimlikle, kişilikle ve becerileriyle maddi ve manevi anlamda kendi ayaklarının üzerinde durabilme, kimseye muhtaç olmadan yaşayabilme ihtiyacıdır.
İkincisi ise, kendisini bir ailenin, bir grubun, bir topluluğun parçası olarak hissetme, yalnızlığına bir çare bulma ihtiyacıdır.
Hayatımızın, zamanımızın yarısından çoğu iş yerlerimizde geçiyor. O nedenle, eskiden “işi, iş yerini, iş arkadaşlarını sevmem gerekmez, ben işime bakarım” tarzında ifade edilen güya “profesyonelce” yaklaşımın pabucu çoktan dama atıldı. İş yerinin psikolojik iklimi hayatın tamamını etkilediği gün gibi ortaya çıktı.
Buna rağmen iş yerlerini cehenneme çevirme gayretleri hiç hız kesmiyor. İşin kötü tarafı, çoğu zaman başlangıçta küçük, önemsenmeyen sorunlar olarak karşımıza çıktığı için durumu çok umursamıyoruz. Fakat o küçük sorunlar damla damla birikerek büyük sorunlara, sellere yol açtığında iş işten geçmiş oluyor.
İletişimi, eskilerin deyimiyle “zamana ve zemine uygun” kullanmak, hayatımızda büyülü etkiler yapıyor. İnsanlarla daha iyi anlaşıyoruz, çatışmalar yerini anlayışa ve işbirliğine bırakıyor, ikna ve etki gücümüz artıyor, huzur duygusunu daha çok yaşıyoruz…
İnsanın var oluşundan bu tarafa başarısı hep kanıtlanmış bir durumdur: İletişiminiz iyi ise, hayat daha kolaydır.
