Bütün ağırlığı ile duygularının altında ezilen karanfiller; muhteşem kaçışlarını planlayıp zamana, mekana ve anılara karşı geri dönüşü olmayan bir tahakküm uygulamışlardı. Bu bir başarı ve aynı zamanda vazgeçişin öyküsü olacaktı. İnsanlar yüzyıllar sonra asla hatırlamayacaklardı bu karanfilleri. Zaten karanfillerin de böyle bir gayesi yoktu. Belki içlerinden bazıları geceleri uyumadan önce sonsuza dek hatırlanmanın hayalini kuruyor olabilirdi ama onlarda bu düşüncelerini açığa vurmayacak kadar karanfil kokuyorlardı…
Kategori: Gizem Ünsel
Penguenin Dansı
Güzel bir çöl sabahına uyanmıştım. Duygularım kumlar kadar küçük ve sıcaktı. Koşmak, koşmak ve koşmak. Nefes almanın ilkelliğini, sıradanlığını ve gereksinimi unutarak koşmak. Ne muazzam bir sabahtı. O bir yerlerden beni izlerken ben ona koşmaktaydım vakitsizce. Gördükleri sadece yansımalarımdı. Benim göremediklerim ise tam olarak ona ait olaylardı.
Buradayım. Ayaklarım acıyor. Kendimi yere atıp bir daha kalkmamak istiyorum. Yer çekimine artık karşı koyamıyorum. Erisem keşke onunla yok olsam zamansızlıkta. Sesler. Çok fazla. Boşlukta nasıl bu kadar çok ses olabilir? Hayır durun. Kısmayın müziğin sesini. O kalsın. Bir tek o kalsın. Tüm dilleri unutayım, tüm sesleri unutayım ama bir tek o kalsın. Yeni oluşan bir yıldız gibi. Var olan tüm elementleri sömüren bir yok edici gibi.
Sınırsız Adımlar
Hayatının son dakikalarını yaşayan bir adam.
Otobüse biner.
Az önce bir kadının üzerine benliğinin son kırıntılarını bırakmıştır. Bir şarkı çalmaya başlar. Daha önce hiç bestelenmemiş ve kimsenin sözlerini yazmadığı bir şarkı. Adam başını cama yaslar. Dünya’nın ekseni hafifçe sola doğru eğilir. O yüzden ki her şey utanmaz bir şekilde yavaşlamaya başlar. İki atom yan yana gelir ve birbirlerine dokunmadan geçerler. Aralarındaki mesafe de yavaşlamıştır. Kavuşamayacak kadar yavaş hem de…