Gecenin dinginliği bir başka huzur veriyor insana. İnce ince yağan yağmurun verdiği zevki toprak kokusu taçlandırıyor. Yağmurun tenteye vurdukça çıkardığı sese nargilenin fokurtusu eşlik ediyor. Sigaradan oldum olası hazetmediğim halde şu nargileden aldığım keyif tarif edilemez.
Yine bir başımayım. Şu hayatta yalnızlık öyle işledi ki içime artık tercih mi yoksa alışkanlık mı ayırt edemiyorum. İnsanlarla iletişim kurmayı seviyor olsam da belirli bir sınırın ötesi ağır geliyor. Yüzeysel etkileşimin ilerisi istemsizce yorulmama neden oluyor. Sorun, benim algı ve takıntılarımdan mı yoksa insanların farkındalık yoksunu bağımlı ilişkilerinden mi kaynaklanıyor hala çözebilmiş de değilim.
Teknoloji ile aram oldukça iyidir, bu sebepledir ki çoğu kişi gerek donanım gerek yazılımsal olarak teknik konularda görüşümü talep etmekte… Bunun nedenlerin biri de aslında bilgi ile bilgiye erişmek isteyen kişi arasında aktarım yapma konusunda iddialı oluşum diyebiliriz.
Son dönemde sık karşılaşıyorum, hemen herkes bir şeylerden yakınıyor. Çevredeki insanların umursamazlığından dem vurup empati ve anlayış bekliyor. Peki ya biz gerçekten çevremize anlayış gösterip insanlara saygı duyuyor ve değer veriyor muyuz? Ne demiş düşünür: “Evinizin eşiğini temizlemeden komşunuzun damındaki karlardan şikayet etmeyiniz.” Konfüçyüs.