İçim küçük, içim dar…
İçimde benim bile zor sığdığım bir sal…
Ne kürek çekmeye derman ne de kıpırdayacak yer var.
İçim küçük, içim dar…
Aldığım nefes ne ki verdiğimin hesabını sorarlar.
İçim küçük, içim dar…
İçimde bir kuyu…
Kuyunun ucu görünür de sonu hayra mı şerre mi çıkar.
Sıcak olmayan, soğuğa yakın, biraz da esintili bir ekim akşamı, bir cafenin dış kısmında, açık havada arkadaşlarımla otururken üşüyüp dilediğinde her müşterinin kullanabileceği polar battaniyelerden birini aldım omuzlarıma. Arkadaşlarım hayata dair hararetli bir tartışmadaydı. Olanca gayretleriyle düşüncelerini savunuyorlardı. Başta ben de müdahil olmaya çalıştımsa da her zamanki gibi seslerin yükseldiği bu muhabbetten de geriye doğru çekip kendimi, arkama yaslandım.
Yapmak istemek, ama yapamamak, istemek ama elde edememek… Dışarıdan yaşıyormuş gibi görünüşümün altında yatan gizli gerçek. Had, hudut tanımayan bir kütle taşıyorum, omuzlarımın tam orta yerinde. Kimi zaman, kimileri tarafından iki bacak arasında taşınan, varlığı pek dişe dokunmayan “düşünme organı” hani. Öyle bir sınırsızlığı karşılıyor ki düşünmek, hiçbir çılgının zincir vurmaya yeltenmediği, yeltense de sadece şaşmakla yetineceğim bir hiyerarşi.
