Engin Yazı Denizi
Yirmi bir asırdır konformizm son fasıl
İhtiyaç yaratan bir dünya durmaz gider
Oyuncak dağıtır çocuklara yanmaz metal
Bitmeyen hırs nefis
Kapitalist ölümler yarışır göz önünde
Robotların insanlaşması son çığır
Irkların robotlaşması hali hazır
Ölüm duyarsız
Okumaya devam et “Konfor Çağı”
Bu gün affetmek istiyorum evreni…
Benden çaldığı geçmişim ve geleceğimi
Bağışladım tüm ömrümden geçenleri
Alan çalan kim var kim yoksa hepsini
Bu gün affettim babamı…
Bir anlık şehvetle sebebim olanımı
Sonra bir anda
Ben yokmuşum gibi göç edenimi
Elim yüreğim üşürken
Hiç tatmadan o sonsuz güveni
Dönüp ardına bakmadan
Gidişini…
Okumaya devam et “Yürek Döküntüleri ’37”
Ben buraya biraz dinlenmeye geldim.
Uzun yol yolcusuyum ben
Yüklerim ağır üstelik
Epeydir de konuşmadım kimseyle
Ben buraya biraz da konuşmaya geldim.
Nereden geldiğimi, nasıl geldiğimi sorma
Geldim işte bir yerlerden.
Heybem dolu geldim bak
Kimin neyi varsa aldım alabildiğimce
Dedim ya, uzun yol yolcusuyum ben.
Bir de işte ağır taşıyıcı hamalı hayatın…
Okumaya devam et “Yolcu”