Kapısı kapandı işte evdeki her odanın. Herkes odasına çekildi sabaha kadar aralıksız uyumak için. Bir ben kaldım kulaklarımdan beynime doğru işleyen uğultularla. Ne vardı kendimi yalnızlığa bu kadar alıştıracak?
Sonbaharın önce soldurup daha sonra da rüzgarıyla düşürüp savurduğu küçük, savunmasız bir yaprak gibi hissediyorum kendimi. Yaşamımda bana yazılan tek şey düşüp düşüp kalkmak sanki. Düşmekten yoruluyorum ama kalkmaktan da vazgeçemiyorum.
Bu nasıl kısır bir döngü
Hüzünler köle bedenimde
Kapımı çarpar kinaver gözleriyle
Yol uzun, yol bitmez imtihan
Yırtılır kirli ellerimden yazgım
Ben hep bu iklimde ikinciydim
Yargıdayım
Ağardı hüzünlerim
Serseri bir mayın gibi gömdüm, asiydi, titrerdi
Hangi ayağım kalksa tik sesiyle savuracaktı
Dağılacaktı kirpiklerim gibi ayrık
Hüzünlü bir mayın
Okumaya devam et “Yaban”
Keyifle taneyi öğüten değirmen
Ben değirmene akan boz bulanık su
Beni değirmende olmayana say
Testiye kulp takmak her şeyden kolay
Tek çıngıyla tutuşan dolunay
Ben dolunayda saklı istiridye
Beni denizde olmayana say
Denizde dalga olmak her şeyden kolay
Okumaya devam et “Kolay”
