Bir masalımız olsun,
Müziğinin sözlerini ben yazayım,
Beste de senden olsun.
Öyle uzak diyarlarda olmasın bizimki,
Çok da yakın olmasın,
İki gönül arasında bir yerlerde olsun bizimki.
Ne sen kralın mutsuz prensi ol,
Ne de ben bir garip köylü kızı.
Ne çok sıradan olalım,
Ne de çok sıra dışı.
Kimsenin kullanmadığı bir dil kimsenin görmek istemediği bir göz, kimsenin duymak istemediği o söz ve kimsenin hissetmediği bir kalp!
Size de garip gelmiyor mu insanların kendileriyle yabancılaşmış halleri?
Düşmanca hisleri kaskatı kesilmiş bedenleri! Size de rahatsızlık vermiyor mu “hep ben” diyen bencillikleri?
O kadar hayat sahneledi ki,
En sonunda dayanamadı.
Olduğu yere yıkılıverdi,
Önünden onca insan geçti,
Ama göz ucuna bile gözükemedi,
Oysa olsaydı da dili,
Anlatıverseydi gördüklerini,
Bir ömre sığmayacak kadar,
Hikaye dökülürdü kelimelerinden.
