Çok uzun zaman olmuştu suskun kalışımıza ses yoktu. Yüzümüz dökük, kelimelerimiz paramparçaydı “biz”in anlamını yitirmiş gibiydik…
Önce sen gittin sonra ben kaldım, ardında kalan dağınıklığı anılarımda topladım…
Ne çok kayıplar vermişim çok geç anladım. Sevdiklerim zamansız gittiler, her birinin arkasından gözyaşlarımı topraklarına bıraktım.
Sensizlik beni bu hale getiren
Yemenin içmenin tadını bitiren.
Anlatsam çocuk der herkes
Söylemeye yüzüm yok bu yüzden.
Seni ne anlatabilirim başkasına
Ne gizleyebilirim kendimden.
Bütün söyleyeceklerimi toplayıp gelsem karşına
Dilim tutulur, elim tutmaz gözlerindeki aydınlıkta.
Kaybettiğimi sandığım ışığımsın
Bazen acılarım ama hep mutluğumsun
Bazen kızgın yanım, bazen kahkahamsın
Gidip de görmek istediğim her yer, görüp de doyamadığımsın.
İçimin yangınına bazen su, bazen ateşsin
Hayatımda bazen arkadaş, bazen eşsin; eşsizsin…
Sinirlendiğim anlarda beni daha da sinir eden, bazen de sakinleştirensin
Bana hayatı sevdirensin…
