Bir yaşamda var olmak demek…
Yaşamın içine “bakan” gözlerle yaşamları görmek demektir!
Bir çocuğun çığlıkları duyulmuyorsa, tok olan aç olanın halini anlamıyorsa, aç gözlülük bir insanı “insan” yapabiliyorsa hangi mevkilerle temiz bir geçmiş bırakabilir ve hangi gelecekten söz edebilirsiniz ki?
Bir insan, etrafına yalanlarla örülü bir benlik yaratıyorsa, sözlerine itaat arıyorsa, hangi sözlerle kendinizi kalabalıkmış gibi gösterip gururla alkışlatabilirsiniz ki?
Yine akşam oldu, yine sensizim
Yine kavgalıyım yaşamakla.
Sevmiyorum işte sensiz akşamları
Ne batan güneşin rengi
Ne de gecenin güzelliği
Hiç bir şey avutmuyor.
Anlatamıyorum, sensiz olmuyor
Yapamıyorum sen olmadan
Kan çekiliyor sanki damarlarımdan
Dirilip dirilip ölüyorum, her an…
Yeni yılı bekliyoruz. Çevrede öyle ya da böyle umutlar var. Ben de bu konu hakkında bir iki kelime yazmak isterdim. Ama içimden gelmiyor. Böyle oldu bu yıl. Satırları işlemeye devam etsem iyi olacak.
Etraf bembeyaz bugün. Benim ise uzak diyarlarda olma isteğim hiç bitmiyor. Yine ruhum çok yukarılarda bir yerlerde… Sakinlik ve bunun verdiği huzur… Beni çok mutlu etmeye yetiyor. Bu dönem bir süre daha böyle devam etsin istiyorum. Bakalım… Ara ara dış sesler beni rahatsız etse de ben biliyorum ki, yüreğimin sesini dinlemeye devam edeceğim. Okumaya devam et “Beyazın Etkisi”
