Engin Yazı Denizi
Sondu bu biliyorum, her şeyin sonu…
Yıkılacaktı kurduğumuz onca hayal
Ayrılacaktık er ya da geç biliyorum.
Yine binlerce cümle sıralandı dilimde,
hepsi senin için, hepsi sana
Yazdığım satırlar dünden bana bıraktığın hatıra
Manzaram virane, yıkık bir ev
Yüreğimin derinlerinde can çekişiyor hayaller…
Bazı fotoğraflar vardır, sözcükler onları anlatmakta yetersiz kalır.
İşte bu fotoğrafta ben de aynı şeyi yaşıyorum. Sizler doğanın karşınızda çizdiği inanılmaz güzellikteki şekilleri izlerken, acaba vapurdaki kişiler içlerinden neler neler geçiriyorlardır? Sevgileri, hasretlikleri, yaşama sevincini, yalnızlığı…
Ben ise içimdeki seni düşünüyorum; bedenime sığdıramadığım deli ruhumu.
Kanını toplayamayacak kadar akıtırken arkanda bıraktığın yollara
Kalbinin her hücresini başka bir kaldırımda bırakırken suskunca
Emin olduğun her cümle aslında başlamadıysa
Her nefes alışın yuttuğun bir harfin düğümüyse boğazında
Öldüğün her savaştan yeniden ölmek için doğunca
Cevapsızlık telefonda kalmış bir aramaysa
Ağzından dökülen her hece al renkli dilini kanatıp çıkıyorsa
Okumaya devam et “Kaçak ’15”