AŞK, özlem duyulan her daim, kişilerle vücut buldurmayı beklerken anlamını yitirdiğimiz.
Ilık, kırmızı, sarhoş… Kanımca kanımsı.
Elle tutulmaz, gözle görünmez fakat ellerinden tutarsın AŞK’ın ve gözlerine de bakarsın uzun uzun…
AŞK gitmez ve bitmez ama AŞK’ı giydirdiklerimiz biter ve gider.
Daha kırılgan ve güvensiz oluruz, karalarız bildiğimiz tüm aşk şiirlerini.
Kurtulmak ne mümkün AŞK benimleydi hatta bendi.
Tam da böyle demişken, hayallerde yaşanan bir AŞK masalı anlatacağım şimdi:
Kategori: 34
Roman Yazmak mı!..
180 dakikalık uzun metrajlı bir film çekmeye karar verdiğinizi düşünün. Bu filmin senaryo yazarı, rejisörü ve sanat yönetmeni siz olacaksınız. Zaman ve mekân seçimleri size ait olacak. Filmdeki tüm karakterleri kendiniz yaratacak, kostümlerini kendiniz dikecek, makyör/makyöz kendiniz olacak ve üstelik tüm rolleri de kendiniz oynayacaksınız. Müzik, ışıklandırma, koreografi, suflaj, dublaj, senkronaj vs. hepsi sizin üstünüze yıkılmış olacak. Bunlar yetmezmiş gibi, yapım şirketinin tüm masraflarını da kendi cebinizden karşılayacaksınız. Bütün bunlara karşın, yapacağınız filmin herhangi bir sinemada oynayıp oynamayacağını bilemeden -ve büyük bir risk aldığınızı bile bile- bütün bu zorluklara katlanmayı göze alacaksınız.
Fevzi Barış
Dedem hep, sonu 5 ve 0 ile biten seneler bize iyi gelmiyor derdi.
Öyle de oldu… 17 Ekim 2010 …
Sözünü doğrulamak zorunda mıydın be dedecim?
Sana daha çok ihtiyacımız vardı.
Yokluğuna alışamadık, alışamayacağız da.
Hiç bir işe elimiz gitmiyor sen olmayınca. Tadı tuzu yok sanki hayatın. Fotoğraflarına bakmak öyle yakıyor ki canımı. Bir de Müzeyyen Senar açıp rakı içiyorum fotoğraflarınla.
Yüreğimi sıkıştırıyor yokluğun.
Gitme diye bağırıyorum hala!..
Okumaya devam et “Fevzi Barış”