Bazen konuşmak ister insan… “Ben” diye başlayan cümleler “sen” olur “biz” olamaz bazen eksik kalır “o” cümleler konuşamaz insan.
Bazen de susmak ister insan… Kafasındaki milyon sesle konuşur da karşısındakine susamaz insan!
Bazen güvenmek ister insan… Önüm arkam, sağım solum demeden güvenir her insan, sobelenirken hiç kimseye “güvenemez” olur insan.
Kararsızlık, insan için en kötü davranış biçimidir. İnsanı hem maddi hem de manevi zarara uğratır. Karar veremediğimiz dönem içerisinde zaman kaybı yaşarız. Bu da yetmez; ruhsal yönden kendimizi kötü hissederiz. Bunun sebebi: Tercih etmemiz gereken seçeneklerden hangisinin, diğerinden daha iyi olduğunu bilemediğinizdendir. Daha da kötüsü “Hata yapmaktan korkuyoruz.” demektir.
Kararsız insanlar her zaman, her şeyin en iyisini yapmak isterler. İnisiyatif almaktan çekinirler; çünkü bilirler ki bu seçimin sonunda sorumluluk almak zorunda kalabilirler. Bu durumda kendilerince yapılabilecek en iyi şeyi yaparlar. Güvenli sularına çekilip, birinin onların yerine karar almasını beklerler. Böylece sonuç kötü olursa; ortada suçlanabilecek biri olacaktır.
İnsan ne zaman yorulur? Ne zaman yaşamak yük olur? Elini bile kaldıracak dermanı olmadığı zamanlarda, neyi kaybeder yüreğinde, ne eksilir, nedir onu terk edip giden? Bazen kendimizi öyle güçsüz, öyle halsiz hissederiz ki, içimizde eskiden olup da, şimdi olmayan, çekip giden şeyin ne olduğunu anlamaya çalışırız…
Her sabah uyanmanın bile yüke dönüştüğü, bunalımlı ruh halinin üzerimize çöktüğü, hiç bir şeyin bizi eskisi kadar heyecanlandırmadığı, depresyonun içimizi kapladığı zamanlarda sorup dururuz kendimize, ‘niye böyleyim’ diye… Beni terk edip giden neydi? Bu davetsiz ve sevimsiz misafir de kim? Nereye gitti enerjim, coşkum ve sevincim… Neden eskisi kadar mutlu olamıyorum… Ya sebepsiz mutluluklarım… Onlar nereye gitti?
