Sözün tanımıyla başlayacağım. İnsanın düşüncelerini anlattığı kelime dizisi. Laf, lakırdı. Bir işi gerçekleştireceğini vaat etmek. Mühim olan ise doğru söz, içten söz. Konuyu buraya taşımak istiyorum. Her insan bir şekilde kendini ifade etmeye çalışır. İletişim kurar, kendini hissettirir. Gün içerisinde kaç insanla bir aradayız bir düşünün. Muhataplarımızı, çevremizi, ailemizi. Hangi sözleri veriyoruz ya da yerine getiremiyoruz. Ne kadar samimiyiz?
Nasılsın? Ne yapıyorsun? Hayat gailesi… Çok kullanıyoruz değil mi bu cümleleri, soruları. Kaçımız kullanmıyor ki? Hayatımızla ilgili roller, yalanlar… Neden böyleyiz peki? Okumaya devam et “Sözde Değil, Özde Olabilmek”
Neyin o muhteşem sesini dinledi bir gün ve o sese hayran oldu, aşık oldu o küçük kız. Sonra aylarca onu öğrenebilmek için ağladı, inledi. Ben bu sazı, neyi öğrenmek istiyorum; ne olursa olsun bana bunu öğretecek bir hoca bulun dedi. Anne ve babası yavrularına küçük bir yaşta olduğunu ileride biraz daha büyüdükten sonra bu isteğinin mümkün olabileceğini söylediler. Fakat öyle gönüller var ki ne söz dinler ne de nasihat; o sadece hayran olduğu sesin peşinden gitti. Pervane böceklerinin ışığa gitmesi gibi. Kendisini hiç sorgulamadan cüssesine hiç aldırmadan fiziksel özelliklerini bilmeden. Tabi bu sevgi küçük kızın kalbine girmişti bir kere…
Sabahın erken ışıklarıyla uyanıp pencerenizi sonuna kadar açın, kollarınızı sonuna kadar açıp temiz havayı bol bol içinize çekin, etrafta cıvıldaşan kuşları dinleyin ve birbirleriyle nasıl oynaştığını gülümseyerek seyredin. Pencere önünde sizi bekleyen çiçeklerinizle muhabbet edin onları sevin ve su verin. O sırada nescafeniz için koymuş olduğunuz suyun kaynadığını duyacaksınız su ısıtıcınızın ıslık sesi ile.