İzlediğim bir filmde insanın ders almaya ihtiyacı olmadığı, çünkü hayatın dersi insana verdiği ifade ediliyordu. Artık bu ifadeye tamamen katılmadığımı farkettim, hayatın onu size öğreten ve kendini öğretmeye adamış Gönül hocalara ihtiyacı olduğu kanısındayım.
Gönül hocaya ilk olarak vakfımızın restoranında rast gelmiştim. Restoranımıza haftanın belirli günleri uğrardı. Ben de kendisini ilerleyen yaşına rağmen sahip olduğu enerjisi ve hareketlerine gösterdiği özenle gözlemlerdim. Bunun yanı sıra Gönül hocaya gösterilen saygıyı da fark etmiştim. Kendisiyle selamlaştığım da bana; “Oğlum, senin yüzünde güzel bir nur var, seni görünce öğrencilerimi hatırlıyorum” derdi. Sonrasında mı?
Genç olmanın verdiği dayanılmaz hafiflik ve enerji ile sabah erken kalkmış ve yola koyulmuş okula gidiyordu. Tek yaptığı buydu. Ders saatinden iki saat önce evden çıkmıştı. Kalabalık bir şehirdi yaşadığı yer. Üniversite okuyordu, iyisi mi büyük şehirde okunmalıydı. Çok çalışmak gerekmiyor, biraz sınavın gizemini çözebileceği kadar bilgili dershanelerden torpil alabilirdi. Ama bunlardan habersiz çok çalışmıştı: Ülkenin en “modern” büyükşehirlerinden birinde üniversiteye girmişti.
On dört yaşından beri şairlik yapıp, en güzel yemekleri yiyip, hapishanede bir ömür çürüten, tırnağıyla saat kayışına sevdiğinin adını yazan, ama bazen de sevdiği kadınları aldatan, hepsini, her şeye rağmen çok güzel seven, ülkesine ve insanına duyduğu derin sevgi ve özlemle giden bir insan; Nazım Hikmet Ran.