Uyandım… Yine aynı gökyüzü!
Her yerde bilindik yüzler yüzlere bilenmiş o sessiz kötülükler…
Baktım güneş sislerin içine sinmiş puslu, eski halini aramaktan bile bitkin bu korkusu…
Uyandım… Yine çığlık yine telaş!
Toz duman olmuş bu şehir… Oyun parkları kendi gıcırtılarıyla kala kalmış en derin sessizlikten belki de daha sessiz…
Uyandım… Yine yaşama telaşı!
Olmayan bir yaşamda mücadele savaşı… Adanmış ya bir kez “hayat” en acımasızlığa bile boyun eğemez olmuş bu telaş…
Gazze’ye yardım için giden Özgürlük Konvoyu, 28 Mayıs 2010 tarihinde Antalya’dan ayrılmıştı. Amaç belliydi; Gazze’ye 35 aydır uygulanan ambargo karşısında insani yardım götürmek. Gemi, Antalya Limanı’ndan dualarla uğurlandı ve Türkiye için de gergin bekleyiş başlamış oldu.
İsrail’in yardım konvoyuna herhangi bir atakta bulunacağı zaten önce ki tehditlerinden de hissediliyordu. Akdeniz’de restleşmeler oluyor ve gerginlik devamlı tırmanıyordu. Ama doğrusunu söylemek gerekirse böyle kanlı bir eylemi hiç kimse beklememişti. Haberi ilk duyduğumda inanamadım. Belki de inanmak istemedim. Uluslararası sularda, savunmasız ve suçu sadece insani yardım yükü taşımak olan bir gemiye, bu denli haince bir saldırı yapılması gerçekten çok kanıma dokundu. Okumaya devam et “Utan İnsanlık Utan!!!”
Her şey bir merhaba ile başladı. Yanında sıcacık bir gülümseme. Sonrasında tanışma faslı.. Adı ne, nerede oturur, nelerden hoşlanır, kimleri okur..
Ailelerden bahsedilir sonra, ikimiz de ailelerimizin tek çocuklarıyızdır. Gittikçe artıyor ortak noktalarımız. Konuştukça daha da yakınlaşıyoruz birbirimize. Dünya görüşümüz, dinlediğimiz müzikler, haksızlıklara tepkilerimiz, edebiyata olan tutkumuz, ileriye yönelik hayallerimiz, hayallerimizin temelinde yatan nedenlerimiz.. Günler geçiyor, paylaşımlar artıyor, sevgimiz çoğalıyor, günler geçiyor.. Derken, hayallerimizi on ikiden vurmayı başaramasak da temelinde yatan nedenlere başka şekilde ulaşmayı seçiyor ve ayrı yerlere sürükleniyoruz. İkimizde çok memnun değiliz seçtiğimiz yaşamlardan ama bizim işte yaşıyoruz.
