Yanımdaki hayaline gelme kuma,
Dokunma, bozma sessiz yapbozumu
İzle öylece uzaktan, bak sadece oynadığımız
Sonucu belli oyuna…
Hep bir parça eksik çıkıyor görüyor musun?
Hep en son hamle kalıyor bana yine,
Eksik olan eksikliğimizi arıyorum gözlerinde ben,
bulamayacağımı bile bile…
Ve her seferinde yenik düşüorum, çocuk gibi masum ve arsız,
Bu acımasız kadere.
Bu sessizliği ne bozar. Kimden medet umuyorum ki. Şu an gerçekten de yalnız hissediyorum kendimi. Kimse üzerine alınmasın, kimse üstlenmesin bu yalnızlığın mimarlığını. Onu bu hale ben getirdim çünkü. İnce-akıllıca planlarla değil belki; ama zaman-zaman acı içinde inleyerek getirdim onu bu hale. Birilerinden kaçıp birilerine sığındım da yine de yalnızım işte, gün tükenmekte. Zamanı geri alıp bir dakika gibi geçip giden saatlerin göreceliğini sorgulamak isterdim hal bu ki, kime hesap soracağını bile bilmezken ben.
Rusya ile Türkiye arasındaki vize kalkar mı? Sorusu soruldu. Daha sonra geyikler dönmeye başladı. Sadece kalkan vize mi olur? diyenler mi ararsınız, Baltacıların torunları çok şanslı, bu sefer sadece Katerina olmayacak çeşit artacak falan diyenler mi? Sonra Rus erkekleri isyan etti. “Lan sizinde karınıza bacınıza laf atsalar hoşunuza gider mi?” diye. Bizim ağır ağbi konseyi toplandı “bilemedik kardeş kusura bakma” yanıtını verdi. Bizimkiler resmen özür dileyince dünya basını buna kayıtsız kalmadı haliyle. Şaka, hatta tam bir Umut Sarıkaya karikatürü gibi.
