Bazen gitmek istersin. Kalmak için bir neden yok ki gidiyorum dersin bilmezler ki… Korkularından kaçarsın ama kendini yine onların yanında bulursun susarsın, öyleydi… Kimi sevse giderdi bazen söyleyemezdi söylese de ne fark ederdi yine giderlerdi… İyi olmak mı? Bazen iyi olmak yetmezdi. Yalanların ortasında kalmış gibiydi hep ismi… Ve bazen öyle yalnız kalırdı ki güçlü gözükmek mi? sanmam belki de hep ağlardı ama kimse bilmezdi. Geçmiş midir yaralarım diye dokunduğunda, kanadığında fark ederdi henüz geçmediğini… Okumaya devam et “O hâlâ…”
Kategori: Ece Çekiç
Her Kimse “o”…
Bazen konuşmak ister insan… “Ben” diye başlayan cümleler “sen” olur “biz” olamaz bazen eksik kalır “o” cümleler konuşamaz insan.
Bazen de susmak ister insan… Kafasındaki milyon sesle konuşur da karşısındakine susamaz insan!
Bazen güvenmek ister insan… Önüm arkam, sağım solum demeden güvenir her insan, sobelenirken hiç kimseye “güvenemez” olur insan.
Hoşgeldiler Hayatına ‘Hoş’kalsınlar Hatıralarında…
Hayatında, “o” durdukların biraz mola verip nefes aldıkların belki de huzur buldukların… Şimdilerde sessizliğinde kalmış gibi isimleri yüzleriyse anılarında dağıtılmış sanki.
Belki de içinde saklı içten içe kızıyorsun, kırılıyorsun küsüyorsun. “Şimdi” bir var oldular “sonra” yok oldular gibi hissediyorsun ve özlüyorsun belli ki…
Okumaya devam et “Hoşgeldiler Hayatına ‘Hoş’kalsınlar Hatıralarında…”