Anlayamazsın; anlamak, karşındakilerin suskunluklarından bir cümle oluşturmak. Senin düşündüğün susanınsa söylemek istemediklerinden oluşan bir cümle… Bu yüzdendir ki “kendine göre anlamak” o suskunken kendi cümlelerinle onun suskunluğunu anlamak…
Anlayamadan, milyon defa daha anlatmak.
Kaybettiğimiz, sevdiklerimizin acıları en derinimizdeyken yaşama telaşında sıkışıp kalmış olan ruhumuz nefes almaya direnen “o” özlemimiz…
Uyanılan sabahların, özlenenlerin yokluğundaki “o” his tarif edilebilinir mi?
“O” sesi bir daha hiç duyamayacak olmak nasıl nefessiz bırakır insanı ve nasıl özlenir çekip giden her bir nefes…
Ne çok yakın biliriz yanımızdakilerini ama çabuk gidebileceklerini düşünmeyiz. Hep kendimize olan benciliğimiz bir başkasını düşünme onu hissetme şansını bize vermez; en çok kendimize isteriz de karşımızdakine o kadarını layık göremeyiz, hep bir başkasını eleştiririz de kendimize geldiğinde sıramızı salıveririz.
“O” deriz başlarız, peşin sıra sıralamaya “şöyle” deriz, “böyle” yaptı deriz de kendimize dönüp sormak gelir mi? Kabul edemez miyiz insanları olduğu gibi? Kabul etmiyorsak dahi, söylenmek mi bizi biz yapar, yoksa bizi de herkes gibi sıradan mı?
