“Yaşam” doğduğu andan itibaren sancılıydı.
Kırık oyuncaklarındaydı elleri, açılmamış kalemindeydi defteri, “büyünce” diye başlayacağı tüm sözleri yarım bıraktırılmış gibiydi.
Bu evcilik oyunu muydu yoksa, kaderin yaşam utancı mı?
Sahi kimdeydi utanç?
Önce bu olsun mu dediler sonra da ederine bakıp verdiler, kaç koyun kaç altın demediler “kız” dediler “çocuk” diyemediler.
Çok uzun zaman olmuştu suskun kalışımıza ses yoktu. Yüzümüz dökük, kelimelerimiz paramparçaydı “biz”in anlamını yitirmiş gibiydik…
Önce sen gittin sonra ben kaldım, ardında kalan dağınıklığı anılarımda topladım…
Ne çok kayıplar vermişim çok geç anladım. Sevdiklerim zamansız gittiler, her birinin arkasından gözyaşlarımı topraklarına bıraktım.
Bir yaşamda var olmak demek…
Yaşamın içine “bakan” gözlerle yaşamları görmek demektir!
Bir çocuğun çığlıkları duyulmuyorsa, tok olan aç olanın halini anlamıyorsa, aç gözlülük bir insanı “insan” yapabiliyorsa hangi mevkilerle temiz bir geçmiş bırakabilir ve hangi gelecekten söz edebilirsiniz ki?
Bir insan, etrafına yalanlarla örülü bir benlik yaratıyorsa, sözlerine itaat arıyorsa, hangi sözlerle kendinizi kalabalıkmış gibi gösterip gururla alkışlatabilirsiniz ki?
