Son sözler kalır; onu da giderken bırakırsın arkanda.
Son umudun kalır. Son umudum dersin; derinden gelen sessizliğinin ifadesinden silinir.
Son kelimelerin kalır ya da öyle olduğu sanırsın artık bir başkasına söylenmeyecek kadar açıktırlar…
Bir son vardır ya “adımıza” hangisi yakışır der; bir son vardır ya “o” yakışır dersin, bu anlamsızlığımıza bu suskunluğumuza ve bitkinliğimize…
Korkular; korkak yaşayan kalplerini de korkarak öldüren insanlar tanıyorum… Nefes alarak son bulan, seslerinden anlaşılır yalnızlıkları kelimelerle boğuştukları bellidir çoğu kez fark edilmez gölgeleri… Zaman mıdır? Korkuları hiçe sayan… Korkular değil midir? Elini kolunu bağlayan adımlarını küçücük attıran… Korkulardır; bedene hükmetmeye başladığı zaman bir adım atamayacak kadar felç olmuşluk getirir ruhuna… Nefesler zamanı delicesine içine çeker o an, sanki gölgelerin büyüklüğü altında fark edilmez kaçışını izlersin zamana yenik düşen yine korkudur…
Korkulardır; çok uzağa yolculuklar yaptıran duraklara yakın indirmek istersin korkularını ama o! seni öyle bir hapsetmiştir ki ruhuna “son durağa kadar yanında olacağım seni rahat bırakmayacağım!” seslerini işittirir, beyninde yankılanır… Nedenler, sonuçlar, sorular doldurulmamış boşlukların bilinmeyen cevapları hepsi seni beklerken korkularla yüzleşmemişlik en çok o bilinmezlik yorar…
