Söylenecek sözler vardır bazen…
Bilirsin ki hep iki kişiliktir o sözler,
ama hep “tek kişilik” söylenmiş sayarsın ya kendini…
“O” varmış gibisine sözler…
Onun adına söylenmiş sözler…
“Öyle düşünüyordur…” dersin!
Bilirsin ki aslında hep iki kişiliktir söylenecek bütün sözler! Ama…
Gidersin, gidilir bazen…
Önce sessiz bir çığlıktı haykırışları hiç duyulmamış…
Sessiz soğuk bir kayboluş, anlaşılamayan koca bir boşluktu…
Çok yıprandı çok titrek kaldı, çok korktu belki de yüzüne bilenen en derin en ifadesiz izler onundu…
Çünkü kadındı…
Korkunun sessizliğe boğulmuş haliydi…
Konuşacak ne çok şey vardı bitirmeden önceydi…
Birazı yalan birazı gerçekti inanmak gibi yapmak en içten samimiyetsizliğimdi…
Baktık görür gibi hissetmiş gibi en hissiz halimizdi gerçeğin en içtensizliğiydi
Bilmediğimiz ne kadar çok yalanımız varsa, gerçekmiş gibi yaşadığımız…
Ne hislerimizdi ne de kendimiz bu kadar “yabancı” daha çok yalancı!
