Bazen konuştuklarımızdan çok sustuklarımızdan dolayı yargılarız kendimizi.
“O” deriz susarız “bu” deriz konuşmak istemeyiz “şu” derken, peki ya ben demek kendimize?
Bazen yer etmiş olur ya içimizde, içimizdekilerin o derin suskunlukları…
Soğuk bir kelimenin boğazında düğümlenmesi gibi sanki duyulmayı beklemek “o” suskunluğun içinden şimdi…
Bazen deriz ya susmak niye?
Yeniçağ dedikleri bu olsa gerek… Konuşma süreleri kısaldı, kelimeler azaltıldı! Anlatılmak istenilen her şey kısa ve öz olarak kayda alındı…
Evet, günlük hayatımızın vazgeçilmezleri oldu, söylemek istediklerimizi artık “kısa mesaj” yoluyla iletiyoruz. Artık sosyal medya aracılığı sayesinde 140 karakterle göndermelerimizi yapıyoruz ve dahası yer bildirimleri…
Aslında, anlatmak istediğim şey de tam burada başlıyor: Yer bildirimi! Oldukça güzel bir kış günü -soğuk sanılmasın, malum havalar güzel gidiyor- İzmir için bunu demek mümkün en azından… Ve zır zır çalmaya başlayan telefon, bakmadan açmayı alışkanlık haline getirmiş ben… Okumaya devam et “Dikkat! Yer bildirimleri…”
Kendimiz olmadan başkaları olduk hepimiz…
Daha fazlasını istemek miydi? yaşamak dediğimiz!
Kaybetmeye, tahammülsüzlük içindeyken köleleşmiş ruhumuz.
Önce, unuttuk kendimizi ötekileştirmek gibiydi…
Karanlık bir çağdı yaşamakta olduğumuz sanki…
