Var oluşun sırrı “sonsuzluk”tur…
Bu sır, sonsuzluk kavramının içinde yatan birkaç gizli şeyin toplamıdır. Veya sonsuzluğun, büyük ve küçüğün veya başlangıç ve son’un varlıklarını ne kadar yok saydığının gizli ve kaybolmuş bir varsayımıdır.
Şimdi soruyorum;
“Büyük ne kadar büyük, küçük ne kadar küçüktür?”
Bu soru, estetiğin çok önemli bir bölümünü oluşturmaktadır. Ancak insan bugüne kadar daha çok güzelin tanımı ve sanattaki yeriyle ilgilenmiştir. Bu doğru bir yaklaşımdır. Ancak, güzeli ‘güzel’ yapan nedir? Asıl irdelenmesi gereken budur. Çünkü bunun cevabı, birçok sanat ve güzel sorununa ışık tutacaktır. Bazılarına göre bu soru cevaplanamaz, kimisine göre de cevaplar birbiriyle çelişir gözüktüğü için paradoksal bir noktaya çıkar. Şimdi yapacağımız güzeli oluşturan değerleri belirlemek olacaktır. Bu noktada belirtmem gereken en önemli şey, güzeli oluşturan kavramların mekanik değil, organik bir bütünle kendilerini ortaya koyduğudur. Yani, hepsi bir bütünün kaçınılmaz parçalarıdırlar.
“Carpe Diem çıkmazı”
Hayat, mutlu olma arzusu ile acı çekme arasındaki paradokstur. Ancak mutluluk baki değildir; o ilkbaharda duyduğumuz melisa kokusuna benzer. Onu belli bir süre duyarız, ancak hiçbir zaman dokunamayız. O kendini gösterir ve gelip geçer. Hâlbuki bizse onu hep ulaşabileceğimiz bir şey sanırız, mesela onu dünyevi görüngülere bağlarız. O bizim için her daim ulaşabileceğimiz bir şeyden sonra gelecek olan yegâne şeydir. Hep onu arzular, yaşamlarımızı onun üzerine inşa ederiz. Öğrenmemiz gereken belki de en büyük şey, mutluluğun kendi gerçeklik boyutumuzdaki en büyük yanılsama olduğudur. Okumaya devam et “Memento Mori”
