İzmir’e döneli neredeyse bir hafta olacak. Yorgunluğumu ve içimdeki ayrılık hüznünü yavaş yavaş üzerimden atıyorum ve kendimi Hümanist Düşünce Derneğinin yeni dönem açılış seminerinde buluyorum. Dünya’nın en önemli ve belki de tek Sümerolog’u, yıllara meydan okuyan 92 yaşındaki çınar Muazzez İlmiye Çığ’ı karşımda görebilmek bile orada bulunmama fazlasıyla değiyor.
Kendisinin kısa özgeçmişini takdim ederlerken; tek tek bütün noktaların üzerinden geçiyor ve düzeltmeler yapıyor. Muazzez hanım 3 büyük savaş görmüş; I. Dünya harbi, Kurtuluş Savaşımız ve II. Dünya Savaşı. Kolay değil ülkesini seven bir insanın bu acıları ve sevinçleri unutması…
Uyandım uyanmasına da, yanı başıma çiğ düşmüş. Sırtımda anlam veremediğim bir üşüme. Üstüme dünden kalan bir koku sinmiş, midem de ise içmiş olduğum şarabın mayamsı çalkantısı cebelleşip durmakta. Bu hafta bana dediler ki; görünen köy kılavuz istemezmiş. Doğrudur belki, o an durdum. Tekrar anladım ki, ben var olan köyü değil de görmek istediğim köyü yaşamışım çoğunlukla.
İçimdeki iki insan birbirinin dostudur. Birbirleri ile ne kadar zıt bir ruha sahip olsalar da, hayatları tek bir kader üzerine çizilmiştir. İçimdeki ruhların zıtlığı beni kararsız kılsa da, bende onlarla hayatımı sürdürmekten mutluyum. Tek düze bir hayat nasıl da beni ben yapabilirdi. O zaman tanımlaması ne kadar basit olurdu; hayatı. Hadi gelde Bora’yı tek cümle ile tanımla diye sorsa dili olmayan günlüğüm, ne derdim ki? Bora, “içi içine sığmayan, yeni yeni heyacanları arayan ama delicesine sorumlu bir insandır.” desem doğru bir yanıt olarak kabul ederler miydi acaba?