Yine akşam oldu, yine sensizim
Yine kavgalıyım yaşamakla.
Sevmiyorum işte sensiz akşamları
Ne batan güneşin rengi
Ne de gecenin güzelliği
Hiç bir şey avutmuyor.
Anlatamıyorum, sensiz olmuyor
Yapamıyorum sen olmadan
Kan çekiliyor sanki damarlarımdan
Dirilip dirilip ölüyorum, her an…
Yüreği kocaman bir ruhtan bahsetmek istiyorum sizlere bugün…
Yazmak istedim sadece, başka türlü anlatamam. İzahatini bulamadım daha doğrusu.
Bakıyorum çevreme yüzler aynılaşmış, kıyafetler aynı, hatta ruhlar… Fesatlık, kötülük, hırs sarmış insanlarımızın ruhunu ve kalpleri kararmaya başlamış. Ağır bir üzüntü çöktü üzerime çok ağır. Yok mudur bunlardan arındıran kalbini, tek bir ruh yok mudur tertemiz kalabilmiş!
Biriyle anlaşabilmek için çok tanımak gerekmiyor bazen. Karşısına geçtiğiniz zaman gözleri gözlerine denk düştü ise artık tanımış olmak, tanımamış olmak hatta yabancı olmak hiçbir şey ifade etmiyor sizin için. Düşünün dünya nüfusu neredeyse 7 milyar kişiden oluşuyor ve bizler yaşadığımız toplum düzeyinde günde en az birkaç kişiyle karşılaşıyor, kelimelerimizi sarf ediyoruz. Bunlardan bazıları tanıdık bazıları yabancı. Konuşmaya odaklanmış bir toplumda yaşıyoruz, içimizi dökmek için konuşuyoruz, dedikodu yapmak için konuşuyoruz, bazen çok boş bazen dolu dolu geçiyor gün içindeki konuşmalarımız. Ancak bir şekilde konuşma ihtiyacımızı gidermek istiyoruz.
Okumaya devam et “Birbirlerini Hiç Bilmeden Bir Olan İnsanlar”
