Adam:
Karanlıkta kalmış kapkaranlık bir aydınlık var uçurumların sonunda..
Adın mı beni çeken yoksa yalnızlığım mı?
Bir çocuk gibi kanarken ben gözlerine
İçimde sonu gelmez yağmurlar yağar yorgun yüreğime…
Kadın:
Adın kadar acıtmıyordu yalnızlığın
Sen her yerdeydin ve ben her seferinde karanlıkta gömülüyordum.
Gözlerindeki uçurumsa aydınlık,
En onurlu karanlıktı benim sana olan tüm tutkum…
Adam:
Her cümlen başında ve sonunda
Başlayan ve biten her ağlamada
Adını duymak yeterdi içimdeki hüzün yansımasına
Karanlıklara saklasam yüreğimi
Sonu gelmez bir tutku olmuş sana ulaşmak için atılan her adım sesi..
Kadın:
Sesin içimde çoğalıyor ben kanıyorum
Sen gidiyorsun ben yanıyorum
Acılarımı topluyorum
Bir tepeden aşağı bırakıyorum.
Sen buna hüzün diyorsun
Ben yitip giden umutlar…