Derin bir uykudan uyandım sanki..
Gördüğüm tüm rüyaları hayra yordum
Kabuslarım
Rüyalarım
Yaşayamadıklarım
Hepsini yüzüme çarptığım
soğuk sudan akıp giden damlalar gibi
Attım içimden..
Bir daha asla sevemem
Eskisi gibi olmaz
Cesaretim yok
Kimseye güvenemem
Zırvalıkları bir bir gitti içimden..
Bunca zaman uyutmuşum yüreğimi
Uyandırmaya kıyamadığım bir çocuk gibi
Yenidende sevebilirmiş insan
İlk aşk heyecanı gibi titreyebilirmiş
birkaç tatlı sözde, anlamlı bir bakışta
Yeniden sevemem dediği anda aşkı küstürürmüş kendine
Seni tanıyınca barıştım içimdekilerle
Derin uykuya yatırdığım duygularımı
Bir annenin çocuğunu okşayıp uyandırması gibi şefkatli
Öpüşündeki gerçeklik, masumiyet gibi
Saçımı okşarcasına nefesinle
Elini yüreğime koyup ‘uyan dedin’…
Uyan artık ben geldim…
Güvendim sana
Sorgulamadan
Tanımadan
Görmeden
Dokunmadan
Adını bile koyamadan
Aşk için yakınlık önemli değilmiş meğer
Yanıbaşımda aradığım
Bunca zaman bulamadığım
Uzağıma düşünce sen.. anladım…
Teninin kokusunu bilmeden
Gözlerindeki anlamı çözmeden
Ellerinin sıcaklığını hissetmeden
Buluverirmiş aşk seni
Aramak gerekmezmiş meğer…
Bunca zaman uyuttuğum yüreğimden
Bincelerce kez özür diledim
Aşkı aramakla geçirdiğim bunca zaman
Benimle alay edercesine, kahkalar atarken
Senin bana kollarını açarak tüm yüreğinle koştuğunu
Geç farkettim…
Kulaklarını tıkamış
Güzel bir söze aç kalbime ihanet ettiğimde
Bir ninni gibi gelen sözlerinle affedildim…
Oysa daha sesini bile duymamışken…
Uzakta olanı da sevebilirmiş insan
Yüreğini uyandırıp
‘ben geldim sevgili’ diyebilen bir kahramanı varsa eğer
Hoşgeldin AŞK(ım)
Bak ben uyandım…