On dört yaşından beri şairlik yapıp, en güzel yemekleri yiyip, hapishanede bir ömür çürüten, tırnağıyla saat kayışına sevdiğinin adını yazan, ama bazen de sevdiği kadınları aldatan, hepsini, her şeye rağmen çok güzel seven, ülkesine ve insanına duyduğu derin sevgi ve özlemle giden bir insan; Nazım Hikmet Ran.
Keşke’li cümleler kurmak kolay, hakkını vermek zor. Ne de olsa en fazla bir yıl sürüyor yirminci asırlarda ölüm acısı… Bugün hala aynı çürük yumurtadan çıkan çocuklar, savaşlar, baskılar, bastırılmışlıklar yüzünden, iyi ki görmüyor mavi gözleri gelişememişliğimizi… Boğazına geçirilmeyen örümceğin kıllı eline benzeyen ölüm, gözlerine ve yitirilmeyen inancına da çekilemedi. Seni bugün anlayabildiğimiz için, okuyabildiğimiz için, yaşamana da gerek yok, oturup seninle sohbet edebildiğimiz için… Çok yaşa sen Nazım, çok yaşa!
…
yürümek;
yolunda pusuya yattıklarını,
arkadan çelme attıklarını
bilerek
yürümek…
yürümek;
yürekten
gülerekten
yürümek…