Türkiye’deki yönetici grubun, bir türlü kabullenemediği hususlardan biri düpedüz işçi oldukları gerçeğidir. Evet iyi bir eğitim almış olabilirsiniz (ki artık kendini piyasada kabul ettirebilmek için diplomadan çok daha fazlasına ihtiyaç var), şık ve pahalı giyinebilirsiniz ve ortalamanın üzerinde bir yaşam kaliteniz de olabilir (ki ülkemizdeki yöneticilerin çoğunda artık yok) ancak sermayenin sahibi değilseniz, bu sizin işçi olduğunuz gerçeğini değiştirmez. O nedenle de yönettiğiniz diğer işçilere sermayedar gibi bakıp öyle davranmayın.
Oysa bizim işletmelerimizde ilk kademeden en tepeye kadar yönetim görevi üstlenen insanlarımızın büyük çoğunluğu, yöneticiliği işçilerden farklı bir sınıf gibi görüyor ve çalışanlarına bu farklılıktan yola çıkarak davranıyor.
Çok uzaklarda aramayın, kafanızı şöyle bir kaldırdığınızda çevreniz zaman açlığı çeken yöneticilerle, patronlarla ve çalışanlarla dolu. Ömürlerinin neredeyse tümünü işe ve işle ilgili uğraşlara harcarlar. Öyle olmayanları küçümserler. Elde ettikleri görece başarılar, aslında hayatlarından harcadıkları zamanın bedelidir farkına da varmazlar.
Toplumumuzun genelinde olduğu gibi iş dünyamızda da cehalet ve bağnazlık at başı yarışıyor. Toplumun büyük çoğunluğu cehaletin pençesinde debelenirken nispeten güçlü, aydın, entelektüel bir azınlık kendi doğrularından başkasına tahammül edemeyen bir bağnazlığa teslim olmuştur. İş dünyası da hiç farklı değil inanın. Diplomadan, uzmanlıktan bağımsız olarak iş dünyasının çalışanları cehalet içinde kıvranırken, patronlar ve yöneticiler bağnazlığa saplanıp kalmışlardır.