“Yazmak” ne derin dehlizli, ne karmaşık, ne uçsuz bucaksız bir kelime. Yazıyorum ya hani; sanki sonu görünmeyen bir kuyunun içine kusuyorum içimde yüzyıllardır biriktirdiğim nefreti, sırrı, acıyı… Benim hayatla bir alıp veremediğim yok da yine de merak ediyorum işte, bu çaldığım her kapıdan kovuluş niye. Yoruldum; bir mısır pramidini tek başına inşa etmişçesine hırpalanmış hissediyorum kendimi. Çırpınıyorum çünkü. Olmayanı oldurmaya çalışmaktan daha yıpratanı var mı? Nereye çevirsek yüzümüzü ya ağlayan bir çift göz ya da mutluluğu gözlerini bürümüş insan yığınları. Bir yerlerde sıkışıp kaldık da çözemedim bu iki ara bir derenin nereden güneş aldığını.