Dönem dönem yazmakta o kadar zorlanıyorum ki… Nedeni de nereden başlayacağım ya da nasıl bitireceğim de değil halbuki. “Kusura bakma mektubum uzun oldu, kısasını yazmaya vaktim olmadı.” demiş ya hani düşünür.(1)
Yazmaya başladığımda ipin ucu kaçıyor ve durup okuduğumda sayfalar sürdüğünü görüyorum. Yazı üzerindeki ilgiyi kaybetmeden herkese ulaşabilmek adına yazılarımı mümkün olduğunca farklı boyutlar içerecek türde yazmaya çalışıyorum. Hem ilk okunduğunda anlaşılacak ve farkındalık sağlayacak kadar yalın olsun istiyor hem de tekrar tekrar okunup her bir cümlesi irdelendiğinde altında yatan derin anlamlar algılanabilsin diye arzuluyorum. Gerçi kaç kişi farketmiştir ki Ocak yazımın başlığının bakış açısı değil de Bakış Acısı olduğunu…(2)
Sıcak olmayan, soğuğa yakın, biraz da esintili bir ekim akşamı, bir cafenin dış kısmında, açık havada arkadaşlarımla otururken üşüyüp dilediğinde her müşterinin kullanabileceği polar battaniyelerden birini aldım omuzlarıma. Arkadaşlarım hayata dair hararetli bir tartışmadaydı. Olanca gayretleriyle düşüncelerini savunuyorlardı. Başta ben de müdahil olmaya çalıştımsa da her zamanki gibi seslerin yükseldiği bu muhabbetten de geriye doğru çekip kendimi, arkama yaslandım.
Sizin içinizden hiç yazmak gelmiyor mu? Durmadan ara vermeden, yazmak… İçinizdekileri boşaltmak ya da en azından bunun için gayret göstermek, rahatlamaya çalışmak. Buna ihtiyacınız var, yoksa günlük yaşam koşuşturmacasında yeterince harap olan sinirlerimiz belirli bir noktadan sonra tehlike sinyalleri vermeye başlıyor. Ben bazen tıkanıyorum, bazense dur durak bilmeden akıtmak istiyorum. Bu da bir çeşit ve oldukça etkili bir terapi. Bunu da bir yerlerde okumuştum; okuyun, okumakla kalmayın gezin, tadın, deneyin. Sizin de yazmanızı, düşünmeden planlamadan, yalnızca yazmanızı istiyorum. Sonra durup yazdıklarınızı okuyun. (Hatta bana gönderin yayınlayalım;)