Son sözler kalır; onu da giderken bırakırsın arkanda.
Son umudun kalır. Son umudum dersin; derinden gelen sessizliğinin ifadesinden silinir.
Son kelimelerin kalır ya da öyle olduğu sanırsın artık bir başkasına söylenmeyecek kadar açıktırlar…
Bir son vardır ya “adımıza” hangisi yakışır der; bir son vardır ya “o” yakışır dersin, bu anlamsızlığımıza bu suskunluğumuza ve bitkinliğimize…
Bu sessizliği ne bozar. Kimden medet umuyorum ki. Şu an gerçekten de yalnız hissediyorum kendimi. Kimse üzerine alınmasın, kimse üstlenmesin bu yalnızlığın mimarlığını. Onu bu hale ben getirdim çünkü. İnce-akıllıca planlarla değil belki; ama zaman-zaman acı içinde inleyerek getirdim onu bu hale. Birilerinden kaçıp birilerine sığındım da yine de yalnızım işte, gün tükenmekte. Zamanı geri alıp bir dakika gibi geçip giden saatlerin göreceliğini sorgulamak isterdim hal bu ki, kime hesap soracağını bile bilmezken ben.
