Uzun zaman oldu yazmayalı. Ne zaman kağıdı kalemi elime alsam düşünceler düğümleniyor zihnimde. Ne zaman insana dair, hayata, dünyaya dair bir kaç satır karalamaya çalışsam yutkunuyorum. Öfkeleniyorum, üzülüyorum, celalleniyorum, durgunlaşıyorum ama bir türlü kelimeleri sıralayamıyorum.
Eylemler, bombalar, darbe girişimi, ekonomik sıkıntılar, taciz-tecavüz-şiddet vakaları, ölümler, … daha neler neler yaşandı bu sene ülkemizde. 2016 yılı geçmek, bitmek bilmedi. Peki gerçekten de sorun bu senede mi, 2017’de her şey daha da güzel olacak mı dersiniz?
Geçen gün bir gazete haberi beni çok etkiledi. İnanıyorum ki okuyan herkesi benim kadar etkilenmiştir. Haber bir hırsızlık olayı idi ama bu sıradan bir hırsızlık değildi. Hırsız yükte hafif, pahada ağır ne bulduysa alıp götürmüş. Bu arada kadının dört bileziği ile birlikte, evin sekiz yaşındaki kızının kulak cihazının uzaktan kumandasını da birlikte götürmüştü. İşte gazetedeki habere konu olan bu annenin feryatları, gözyaşları idi. Kadın hırsıza seslenerek “Aldıklarının hepsi helal olsun, bileziklerimi de helal ettim” diyordu. Sonra da “Yeter ki kızımın kumandasını getir” diye yalvarıyordu. 
Bir yaşamda var olmak demek…