Yanlış bir sevdanın dallarına takılı gönlüm
Bir deli rüzgâr ki esiyor durmadan başımda
Çeksem kopacak gönlümün ince ipi
Bıraksam uçup gidecek bir yanlışa
Kim bilir kaç şaire ne şiirler çıkarır
Bu hava, bu gökyüzü, bu gün batımı ve bu kuşlar
Benim yaptığımsa izlemek sadece
Ne çıkarabilecek bir şiirim var
Ne de bir umudum yarına dair
Okumaya devam et “Umut”
Yarı rüyada yarı uyanık araladım gözlerimi, ılık bir ıslaklık vardı bacaklarımın arasında. Sağ tarafımda uyuyan kardeşimin altını yokladım usulca, kuruydu. Sol tarafımdakine baktım, o da öyle. Utanç içinde kaldım, onlar değildi, bendim gece altına kaçıran. Hava aydınlanmaya başlamıştı, saatin kaç olduğunu bilmiyordum. Kıpırdamadan duruyor ve ne yapacağımı düşünüyordum.
Herkes uyanana kadar kurur muydu acaba? Yoksa kalkıp değiştirmeli miydim? Kafamı hafifçe doğrultarak en başta yatan annem ve babama baktım. Fark ederlerdi kalktığımı, hem onlar fark etmese de, altı kardeşimden biri muhakkak uyanırdı.
Pişmanlıklarımız mıdır kalbimizi kıran,
Yoksa onlarla tüm çıplaklığı ile yüzleşmek mi?
Bazen karmaşık ayrıntılarda, bazen anlam dolu anlamsızlıklarda ararız; bir pay çıkarmak isteriz kendimize. Kırmak isteriz kalbimizi, ruhumuzu, acı çektirmek veya…
Ömrümüz boyunca hepimiz birçok kez pişman olacağız, çünkü anı yaşamanın o muazzam büyüsüne yenik düşecek elbet bir gün ruhumuz.
