Sokaklar bomboş
Kaldırımlarda yılgınlığın kara rengi
Ne gelen var ne giden…
Ölümün soğuk yüzü gibi
Soluk soluksuz renksiz
Buz kesmiş şehir…
Kullanılmaktan eskimiş binalar,
Ayyaş bir nara uzakta
Üç beş loş ışık odalarda
Yaşam yok bu şehirde…
Bu gün affetmek istiyorum evreni…
Benden çaldığı geçmişim ve geleceğimi
Bağışladım tüm ömrümden kalanı
Alan kim var kim yoksa hepsini
Bu gün affettim babamı…
Bir anlık şehvetle sebebim olanımı
Sonra bir anda
Ben yokmuşum gibi göç edenimi
Elim yüreğim üşürken
Hiç tatmadan o sonsuz güveni
Dönüp ardına bakmadan gidişini
Vurmasaydın eğer…
Gülüşlerimi asacaktım bahar dallarına
Meltemin ılık esişiyle uçuşturup saçlarımı
Dağlara kokusunu yayacaktım
Gözlerimi denizin en derinlerine çivileyip
Sol yanımı yaslayacaktım güneşin yedi rengine
Ellerim uzanacaktı gelincik tarlalarına
Dudağımın kenarına bir yanık türkü yapıştıracaktım
Dilim henüz yazılmamış şiirler okuyacaktı
Vurmasaydın eğer…
