Engin Yazı Denizi
Yok ki bu düzlemde hiçbir kapı,
Bunca hiçliği kabullenecek dört duvar, bir pencere pervazı
Hüznün bilinmez çokluğunu çözecek bir denklem
Etrafımı saran onca yokluğu saracak bir kucak
Nerde bir sevgi yanılsaması görsem
Koşar adım gittiğim bir yol
Ne yana dönsem koskoca boşluk, uçurum kenarı,
Olmadık bir azabın henüz tadılmamış ilahi görkemi
Bilmiyorsun
Oyuncaksız, masalsız
En çok da ıssız büyüdüm ben
Süslü elbiselerim de olmadı
Şımartılmadım da
O yüzden bir kadın nasıl şımarır bilemem…
Mutluluğu bir çocuğun gülümseyişi sandım hep
Uçurtma kaçtığında neden ağlanır
Onu da bilemem
Düşünce yaralarımı gizledim
Biraz üfledim, sildim geçtim
Yasaklı bir kentin dar sokağında büyümüştüm
Burada sevmek ayıp, sevişmekse günahın en kötüsüydü
Elleri değmezdi uzaktan da olsa
Göz ucuyla denk gelmek bir korkunun titrek heyecanını yüklerdi sevdalanmış yüreklere…
Cam kenarlarında, aralanmış perde arkasında gizliydi en derin duygular
Yasaktı bu kentte umut beslemek