Ruhum mahkum sana şimdi,
Yapayalnız kalabalıkta,
Issız bir kente arkadaş,
Sokaklarına sırdaş.
Karma karışığım, üşümüş ellerim
Gündüze geceyi zorla giydiriyor,
Seni bana hatırlatan tek film yok,
Yok artık o sinema yok!
Kaldırımları yok;
Sıradan bir sokağız artık,
Park yasağı yok!
Belki ben çok ışıklı bir otoban olsaydım,
Yok ama tek damla ışık bile yok.
Ulaşamadığım bir aşkın koynundan çıktım
Yara bere içinde
Soluk soluğa
Sessiz çığlıklar atarak
Ve her nefes alıp verişimde
İçimde kanayan yaralarım daha da kanarken
Ben sustum…
Binlerce cümle birikmişken dilimin ucunda
Karşıma geçmiş anlatırken bana sebeplerini
Üzgün olduğunu söylerken sen
Tırnaklarımı etime batırıp
Ben sustum…
Sokak lambaları söndü…
Ve artık yalnızlığı karşılayacak,
Hiç yamatmadığı hırkasıyla,
Soğuk gar duvarları.
Tren düdüğüyle irkilen bedenler,
Bekleme salonunda biten düşler,
Erimiş küçük kar taneleri,
Hepsinin gidecekleri yer belli.
