Ulaşamadığım bir aşkın koynundan çıktım
Yara bere içinde
Soluk soluğa
Sessiz çığlıklar atarak
Ve her nefes alıp verişimde
İçimde kanayan yaralarım daha da kanarken
Ben sustum…
Binlerce cümle birikmişken dilimin ucunda
Karşıma geçmiş anlatırken bana sebeplerini
Üzgün olduğunu söylerken sen
Tırnaklarımı etime batırıp
Ben sustum…
Sokak lambaları söndü…
Ve artık yalnızlığı karşılayacak,
Hiç yamatmadığı hırkasıyla,
Soğuk gar duvarları.
Tren düdüğüyle irkilen bedenler,
Bekleme salonunda biten düşler,
Erimiş küçük kar taneleri,
Hepsinin gidecekleri yer belli.
Gözlerimi kapatıp dinliyorum
Teninin kokusunu
Nefes alıp
Varıyorum yaşamın tadına
Varlığın tutup
Götürüyor uzaklara
Neden buna
Bir anlam veremiyorum
Sanki kor alevlerden çıkmış
Güzel dudakların
Geliyor kulağıma
Saçlarından süzülüp geçen
Sesleri martıların
