On dört yaşından beri şairlik yapıp, en güzel yemekleri yiyip, hapishanede bir ömür çürüten, tırnağıyla saat kayışına sevdiğinin adını yazan, ama bazen de sevdiği kadınları aldatan, hepsini, her şeye rağmen çok güzel seven, ülkesine ve insanına duyduğu derin sevgi ve özlemle giden bir insan; Nazım Hikmet Ran.
Keşke’li cümleler kurmak kolay, hakkını vermek zor. Ne de olsa en fazla bir yıl sürüyor yirminci asırlarda ölüm acısı… Bugün hala aynı çürük yumurtadan çıkan çocuklar, savaşlar, baskılar, bastırılmışlıklar yüzünden, iyi ki görmüyor mavi gözleri gelişememişliğimizi… Okumaya devam et “Haziran’da Ölmek Kolay, Ölümsüz Olmak Zor”
Neyin o muhteşem sesini dinledi bir gün ve o sese hayran oldu, aşık oldu o küçük kız. Sonra aylarca onu öğrenebilmek için ağladı, inledi. Ben bu sazı, neyi öğrenmek istiyorum; ne olursa olsun bana bunu öğretecek bir hoca bulun dedi. Anne ve babası yavrularına küçük bir yaşta olduğunu ileride biraz daha büyüdükten sonra bu isteğinin mümkün olabileceğini söylediler. Fakat öyle gönüller var ki ne söz dinler ne de nasihat; o sadece hayran olduğu sesin peşinden gitti. Pervane böceklerinin ışığa gitmesi gibi. Kendisini hiç sorgulamadan cüssesine hiç aldırmadan fiziksel özelliklerini bilmeden. Tabi bu sevgi küçük kızın kalbine girmişti bir kere…