Uzun zaman oldu… Küflenmiş, tozlanmış raflardan çıkardım kağıt ve kalemimi. Boş sayfalara sadece baktım önce; düşündüm de kimim var ki başka. Her yazdığımda bir şeyler akıp gitti içimden; sen aktın ama gitmedin, özledim…
Son olduğunu biliyorum. Koşmalarımın, koşuşturmalarımın sonusun sen. Uzun uzun dinleneceğim başımı dayadığım dizlerinde. Gerçekten nefes alacağım, gerçekten seveceğim seni.
Günaydın dedim bu sabah cama vuran yağmur damlalarına. Camı açıp İstanbul’a selam verip, gökyüzüne göz kırptım… Bu sabah farklı her şeyden. Aynaya baktım, ilk defa görür gibi kendimi gözlerim gözlerime takıldı. ‘Ne oluyor sana kuzum’ dedim kendimle alay edercesine… Ne oluyor bana kuzum?
Sır istedim İstanbul’a yağan yağmurdan. Bu sabah ağzını bıçak açmadı yağmurun. Oysa ne sırlar paylaşırdık onunla. Sustu, ısrar ettim. Sustu, suspus oldu. Ben ısrar ettim sustu… Sormadım bir daha ben sustum o gitti…
Aşkın anlaşılamayacak bir tarafı yoktur aslında… Aşk, her türlü olabilir. Bir insanı ne etkilerse, ona aşık olur. Bazen bir yılda, bazen yıllarda, bazen bir dakikada. Belki ilk görüşte birisinin gözlerine aşık olur, belki hiç görmediği tarzda birisinin iç dünyasına, duygularına, saflığına. Belki dürüstlüğe, güçlü bir kişiliğe… Belki alışık olmadığı bir sahip çıkılmaya. Güzelliğin, çirkinliğin, sarışınlığın, esmerliğin hiç de ilgisi yoktur aşkla. İnsan hangi duyguya ihtiyaç duyuyorsa; ona sahip olan ya da aldanarak, o özelliğe sahip olduğunu sandığı birine aşık olur. Okumaya devam et “Sevginiz Maymunların Sevgisinden Farklı Olsun…”
