Engin Yazı Denizi
Yine Ankara’nın müthiş soğuğunda uyandım bu sabah (sevdiklerim aklıma düştü, içimi ısıttı bir anlık durum). Yataktan kalkarken hissettim o esintiyi. Yorganımı çektim boyumca. Her ne kadar beş dakika sonrasında kalkmam gerektiğini bilsem de gözlerimi biraz daha kapatmak huzur verdi bana…
Perdemi açtım. Baktım ki yağmur bulutları… Yine onlar ah dedim içimden, giyecektik yine paltoları, çekecektik botları…
Yüzümü yıkadım. O soğukluk birden uyandırdı beni.
Bu ay Angara’nın dışına gidiyoruz seyahatimizde. Yani diyeceksiniz ki güzelim Ankara, üstelikte başkentimize bu çocuğun yakıştırdığı bu tasvir de ne? Ne bileyim, gülmek iyi gelir diyor sağlığa. Biz de aramızda bir eğlence yaptık bu sözcüğü, motive de etti bizi. :)
Gördük Angara’nın dışını. Türlü türlü amaçlar söz konusu gezmek için.
Örneğin, ilki oluşturduğum mutluluk projesi anayasasına dayanıyor;
“Her ay en az bir defa şehir dışına seyahat yaparım”
Bir de anayasamızın ilişkili maddeleri var gezmeyi zorunlu kılan;
“Her ay en az bir seyahat yazımı sevdiklerimle paylaşırım.”
“EnginDergi’ye her ayın 13’üne kadar yazımı gönderirim.”
Ankara’ya ilk kez beş yaşındayken gitmiştim sanırım. Aklımda, gece boyunca gördüğüm, saymaya çalıştığım sokak lambaları kaldı. O gün bugündür sevmem zaten gece yolculuklarını.
Şehirlerarası yolculuk, çişli, soğuk ve poşette verilen buz gibi sudur; Ankara ise üzerine gri branda çekilmiş gökyüzü olmayan şehir.
Gel gör ki, neyden kaçar ve korkarsan mutlaka onunla yüzleşmek zorunda kalırsın. Benim yüzleşmem de 19 yaşıma tekabül etti.