Cam kenarından bakınca hayat farklı görünüyor…
Ayaklarını karnına kadar çekip, elini çenenin altına yerleştirince,
Bir de ara sıra iç çekince daha da rahatlıyor insan..
Hafif çiseleyen yağmur, durmadan geçip giden arabalar, insanlar..
Yalnızlar, çiftler, aileler..
Yarım bıraktığım kitaplarım, acılarım, gözyaşlarım..
Ne kadar yalnız olduğumu
Ne kadar aşksız olduğumu
Ne kadar sana ihtiyacım olduğunu düşünmüyorum..
Sadece uzun uzun dışarı bakıyorum..
O kadar da büyük gelmiyor bana acılarım..
Küçük bir pencereden o kadar da büyük gelmiyor dünya..
Cama değen yağmur damlaları ile bazen yarış ediyor gözyaşlarım..
Bazen içimdekiler çatışıyor..
Bazen yüreğim isyan ediyor ama..
O kadarda büyük gelmiyor küçük bir pencereden bakınca…
Koca dünyayı küçücük bir cama sığdırmak o kadar da zor değilmiş..
Büyük kalabalıklar küçücük kalıyor..
Gözyaşları yağmura karışıyor..
Sadece iç çekip devam ediyorum yaşamaya…
Sen o kadar uzak kalmıyorsun buradan bakınca..
Senin de bir cam kenarında beni düşündüğünü hayal edince..
Güneş doğuyor pencereme..
Yüzümde bir gülümseme büyüyor..
Küçücük bir pencereden bakınca.
İnsanın kendini kandırması daha kolay oluyor..