Bir üveyik kalbi sürçer buluta
gül uykusunda üşür
yoksan eğer duldasında
yağmurlar gözlerime üşüşür
Cemadat kendine çekilir
soyununca renkler ışığından,
aynalar yorgunluk tozu biriktirir
metal sesiyle yürüyen zamandan
Buruşuk mevsimler şeridi
akar solgun bahçe duvarından
günler birer savruk ikindi
oluyor geçince boşluğun rüzgârından.
Tunay Özer