Kimsesizmişim ben, diyorlar ki ‘Sokak çocuğu’.
Kış günlerinde çıplaktım; bulamadım gocuğu.
Ellerim kirli sadece, bak yüreğim nasıl?
Beni hor görenler var ya kirli onlardır asıl.
Hiç bilmiyorum nasıl ki sıcak çorbanın tadı,
Anne babam değil sokaklar vermiş bu adı.
Çöplükler yemeğim, kaldırımlar yataktır bana.
Sen olsaydın hiç bu duruma düşer miydim ana?
Evimin tavanı yok, gözlerim gökyüzüne bakar,
Biri oğlum deyince gözlerimden inciler akar.
Üstüm başım yırtıktır, yarı tok, yarı aç.
Yokluğun da yokluğundayım sevgiye muhtaç.
Kuru ayazı iyi bilirim de; sıcak yuva da neymiş?
Bu dünyadaki en büyük zenginlik var ya işte o anneymiş.
Hiçbir şeyim olmadı benim, sadece kırık, dökük oyuncak.
ALLAH’a (c.c.) hamd ettim hep bayat ekmekle doyunca.
Mehmet Acar