Duygularımı melodilere tutturdum ataçla. Gitarımın tellerine dokundukça çıkan melodilerle duygularımın telleri de titriyor birer birer. Hüzün, öfke, sevgi notalarım oluyor. Hepsi birbirinden farklı sesler çıkarıyor. Fakat bir araya gelince ben oluyorlar.
Hepsi hayatın içinden sesler değil midir? Her birinin tınısı, insanda bıraktığı etki farklı değil midir?
Hüzün çabuk olgunlaştırır mesela. Öfke ise kısaltır ömrü. Sevgi mi? O, hayatın sol anahtarıdır. Her kapıyı açar. Melodilerin ise en aranan notasıdır, notalarınsa şahıdır. Onsuz melodiyi melodiden saymaz bestekarlar.
Hüznün tınısı da güzeldir kimi zaman ama abartmamak gerekir. Çatlak sesler verebilir ileri gidildiğinde. Ezginin bütünlüğünü bozabilir. Dozu iyi ayarlanmalı.
Hayat bazen öylesine tuhaftır ki, bütün notalar birbirine karışabilir. Net sesler alamayabilirsiniz melodinizden. Tıpkı şuan bende olduğu gibi. Bir melodi çalıyorum. Fakat sesler öyle karıştı ki birbirine, ya gitarı bırakmalıyım elimden ya da akordunu yapmalıyım yeniden. Karar veremiyorum. İlk kez bu kadar çaresiz hissediyorum kendimi. Gitarımdan çıkan seslerden rahatsız oluyorum. Bu ben miyim inanamıyorum. Nasıl olur da sesleri birbirine karıştırırım ben? Oysa yıllarca müzik eğitimi aldım öyle değil mi? Neden olmak istediğim yerde değilim o zaman? Neden başarılı bir melodi çalamıyorum?
Sorular bitmek bilmiyor. Kafam aydınlanmıyor bir türlü. Birilerini suçlamak yanlış dediler. Kendimde aramalıymışım. Kabullenmek zor. Ama tek suçlu benim.. Sistem değil..
Saadet Erdoğan
29.05.2010