Duygularımın anlam bulmakta zorlandığı bir anın içerisindeyim. İlerde ne olacağını bilemiyorum. Çünkü hayatım için endişeliyim. Ve yalnızlığa hiç bu kadar yakın olduğumu hatırlamıyorum. Muhakkak ki yaşamışımdır bazı anlar, ama bu dakikalar bana biraz daha kederli geldi.
Nasıl olur da insanoğlu böylesine acı içinde kıvranırken çığlık atamaz. Ben atamıyorum. Yüreğim yansa o da değil. Hayatımın ileriki dönemleri için olan duyduğum endişe diğer tüm olayları gölgede bıraktığı gibi, sildi bitirdi. Başka bir düşünce yok beynimin küçük hücrelerinde… Güvenimin bittiğini biliyorum, şimdi bir de bu endişe eklendi. Yarın kim bilir ne olacak düşüncesi kadar basit değil bu!!! Sonum nasıl olacak gibi de acı değil. Çok şükür ölümden korkum yok, fanilerin pek çoğunda olduğu gibi. Fakat ömrümün geriye kalan kısmında ben nerede olacağım sorusu dehşet verici. Bitti gitti diyebileceğim bir olgu da değil. Bünyem henüz buna hazır değilmiş, onu da anladım.
Ayrıca çok kuvvetsiz kalmışım. Şimdi gerçekten nasıl ayakta olacağım, onun mücadelesi ve ilerleyen zaman için huzuru dileme, Yaradan’a yakarma zamanı… Bu dünya ile ilgili isteğim kalmadı. Yüce Yaradan huzura kavuşmak istiyorum, burada daha ne kadar misafirim?
Serenay Öztürk
27.02.2013