Bazen ne ileri ne gerisindir…
Öldüremediğin için dirine ağlarsın.
Yaptıkların yapmak istediklerinin sokağından bile geçmezken
kendini ararsın.
Gurbette hisseder ruhun;
üşür, yalpalar, tırmalar…
Olamazsın…
Anlaşılamaz ve anlayamazsın.
Öfken okyanus misali kıyıya vurur;
köpük köpük!
Sonra durulursun içine akarsın…
Ne yerde durabilirsin ne de uçabilir…
Eşikte aidiyetsizliğine şaşarsın.
Zamanın çarkında dönüp ömrünü tamamlarsın.
“Nasıl mı bilirdin kendini?”
Bulamadım ki bileyim;
bilemedim ki diyeyim…
Bir varsın bir yoksun…
Var da yoksun.
Yok da varsın.
Boşver bunları, ses yapma artık. Şişt!
Şimdi yorgun ruhun uyusun.
Yeni doğmuş bebek gibi…
Melike Meral
Eylül 2012